In 2012 stond mijn leven plotseling op z'n kop toen mijn moeder me belde dat de uitslag van haar onderzoeken niet goed was. De vage klachten die ze had bleken zeer ernstig te zijn. De moeilijkste periode van mijn leven brak aan. Een periode met veel ziekenhuisbezoek, chemotherapie en bestralingen. Een tijd van hoop en vrees. Een half jaar na de diagnose longkanker met vele uitzaaiingen is mijn lieve moeder overleden. Vier jaar later werd bij mijn vader dezelfde rot ziekte geconstateerd. Binnen zes weken was ook hij overleden. Een periode van rouw, pijn en verdriet brak aan. En zelfs nu denk ik nog dagelijks aan ze.

Verhaal Nanda

Mijn naam is Nanda Bussers en ik ben geboren in het zuiden van Nederland. Als klein meisje hield ik er al van om creatief bezig te zijn. Ik kan me bijvoorbeeld nog heel goed herinneren dat ik samen met mijn tante tekende en schilderde. Ze was een kunstenares met haar eigen galerie en studio. Van diezelfde oom en tante kreeg ik toen ik een jaar of 6 jaar was - om eens uit te proberen - hun fotocamera in handen. Ik werd er enorm door gefascineerd. Verwonderd. Vanaf dat moment waren de vier katten van mijn ouders een gewillig fotografisch slachtoffer. Op de middelbare school heb ik (onder andere) examens afgelegd in tekenen en kunstgeschiedenis.

Keerpunt

Na mijn studie Personeelwetenschappen in 2004 aan de Universiteit van Tilburg heb ik in grote bedrijven en ziekenhuizen gewerkt. Hoewel creativiteit en kunst in mijn bloed zitten, heb ik er tot 2013 bijna niets mee gedaan. In deze tijd herontdekte ik de fotografie. Het maken van foto's liet me een beetje aan de werkelijkheid ontsnappen en hielp me om mijn gedachten een beetje af te leiden. Het fotograferen bood me wat troost en kleine lichtpuntjes. Net als het buiten zijn en het vastleggen van de schoonheid van de natuur, en dan vooral die kleine dingen waar andere mensen vaak snel aan voorbij lopen. De natuur is nog steeds mijn grootste inspiratiebron.

Leven en dood
In 2017 heb ik een fotografiecursus gevolgd en tijdens die cursus werd ik geïnspireerd door een gedicht van Paolo Coelho over de cirkel van het leven.

"Voelt een blad, als het van de boom valt in de winter, zich verslagen door de kou? 
De boom zegt tegen het blad: ‘Dat is de cyclus van het leven. Je denkt misschien dat je gaat sterven, maar je leeft in mij. Het is aan jou te danken dat ik leef, want ik kan ademen. 

Het is ook dankzij jou dat ik liefde heb gevoeld, 
want ik was in staat om schaduw te geven aan 
de vermoeide reiziger. 
Jouw leven is in mijn leven, wij zijn één geheel'."